Ως γονείς, είναι φυσικό να θέλουμε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά μας. Όσο θετικά κι αν είναι όμως τα κίνητρά μας, είμαστε άνθρωποι και είναι αναπόφευκτο να μην κάνουμε και λάθη. Ένα από αυτά μπορεί να είναι ο υπερβολικός έλεγχος.
Προσπαθώντας να βεβαιωθούμε ότι όλα πάνε καλά στη ζωή του παιδιού μας, του βάζουμε άθελά μας εμπόδια και αντί να προσφέρουμε στο παιδί βοήθεια, τελικά το βλάπτουμε χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Ας μάθουμε ποιες είναι αυτές οι αρνητικές επιπτώσεις του υπερβολικού ελέγχου στην εξέλιξη των παιδιών.
Διαβάστε επίσης: Εξάρτηση στα smartphones: Ποιοι έφηβοι είναι πιο επιρρεπής;
Ο έλεγχος σε υπερβολικό βαθμό βλάπτει
Τα παιδιά που δέχονται υπερβολικό έλεγχο, συχνά χαρακτηρίζονται από:
Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Αυτό προκύπτει διότι τα παιδιά που ελέγχονται υπερβολικά τείνουν να πιστεύουν ότι δεν είναι στο επίπεδο που θα ήθελε ο γονέας τους. Συχνά, νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σωστά και έτσι απογοητεύονται, στεναχωριούνται και μπορεί ακόμα και να απομονωθούν.
Αναποφασιστικότητα
Μια τέτοια συμπεριφορά δεν επιτρέπει κατά κανόνα στα παιδιά να παίρνουν αποφάσεις μόνα τους και δυσκολεύονται να αναλάβουν ευθύνες. «Κρύβονται» ουσιαστικά από οτιδήποτε μπορεί να τα κάνει να νιώσουν εκτός της περιορισμένης «comfort zone» τους.
Τι θα έπρεπε να κάνουμε
Αντί να ελέγχουμε τα παιδιά, είναι ωφέλιμο να:
Χτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης
Πρέπει να μάθουμε να επικοινωνούμε με τα παιδιά μας με ανοιχτό τρόπο για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο κατάλληλο επίπεδο εμπιστοσύνης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εάν τα παιδιά μας δεν μας εμπιστεύονται, θα αναζητήσουν κάποιον άλλο να εμπιστευτούν και αυτός ο άλλος μπορεί να μην είναι το κατάλληλο άτομο.
Όσο το παιδί είναι μικρό, μπορούμε και κάποιες φορές επιβάλλεται να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Αλλά καθώς μεγαλώνει, μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ενδεχομένως εμείς είχαμε σκεφτεί. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Αυτό που εμείς οφείλουμε να κάνουμε είναι να καθοδηγούμε το παιδί σε αυτό το δικό του μονοπάτι, όχι να του το υπαγορεύουμε. Να το αφήσουμε να αναπτύσσεται με το δικό του ρυθμό, αλλά ποτέ να μην το αφήσουμε να ξεχάσει ότι είμαστε πάντα δίπλα του.
Παρακολουθώντας υπερβολικά τα παιδιά μας και αναζητώντας πάντα την τελειότητα, δεν τα αφήνουμε να αναπτύξουν όλες τους τις δεξιότητες. Όλα τα παραπάνω βέβαια δε σημαίνουν πως πρέπει να κάνουμε ό,τι λένε τα παιδιά μας. Αντίθετα, σημαίνουν την αναγκαιότητα να υπάρχει μια ισορροπία. Σαφώς και τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι υπάρχουν όρια και πρέπει να μάθουν να διακρίνουν το «καλό» απ’ το «κακό».
Η ουσία είναι να υπάρχει μια αρμονική σχέση στην οποία τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά θα νιώθουν ασφάλεια, ελευθερία, σεβασμό.
