Η ανατροφή ενός παιδιού ως μοναχοπαίδι μπορεί να αποτελέσει πρόκληση για τους νέους γονείς, καθώς είναι μια εμπειρία που δεν έχουν βιώσει ξανά, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε ακούσια λάθη. Ο εντοπισμός αυτών των κοινών λαθών και η προσπάθεια διόρθωσής τους είναι ζωτικής σημασίας για την προώθηση της υγιούς και ισορροπημένης ανάπτυξης των μικρών παιδιών χωρίς αδέλφια.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι τα μοναχοπαίδια μεγαλώνουν και γίνονται εγωιστές, νάρκισσοι και αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση. Παρόλο που οι μύθοι αυτοί έχουν καταρριφθεί, οι πεποιθήσεις αυτές μπορούν να επηρεάσουν τις οικογένειες, προσθέτοντάς τους βάρος.
Δεδομένης της έλλειψης εμπειρίας στην ανατροφή πολλών παιδιών και της ειλικρινούς επιθυμίας των γονιών να προσφέρουν το καλύτερο, ας μοιραστούμε τα οκτώ πιο συνηθισμένα λάθη και προτάσεις για το πώς να τα διορθώσετε.
Διαβάστε επίσης: Τα άγχη που αντιμετωπίζει το μοναχοπαίδι
1. Είστε υπερπροστατευτικοί με το μοναχοπαίδι σας
Η υπερπροστασία είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη στην ανατροφή ενός παιδιού. Προκειμένου να αποφύγουν καταστάσεις στεναχώριας, πόνου ή συγκρούσεων με τα μικρά τους, οι γονείς αναλαμβάνουν πράγματα που τα παιδιά τους θα μπορούσαν να κάνουν μόνα τους.
Ενώ δεν είναι κακό να προσέχετε και να φροντίζετε το παιδί σας, η υπερπροστασία μπορεί να περιορίσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία του παιδιού. Οι κίνδυνοι της υπερπροστασίας μπορεί επίσης να μεταφερθούν στην ενήλικη ζωή μέσω αβάσιμων φόβων.
Για να αποφύγετε αυτό το λάθος, πρέπει να επιτρέψετε στο παιδί σας να εξερευνήσει και να βιώσει τον κόσμο μόνο του- με την κατάλληλη επίβλεψη, αλλά και ελευθερία. Το κλειδί είναι να βρείτε μια ισορροπία μεταξύ ασφάλειας και ευκαιριών.
2. Έχετε μη ρεαλιστικές προσδοκίες
Όταν έχετε μη ρεαλιστικές προσδοκίες από το παιδί σας, του δημιουργείτε πίεση που δεν είναι απαραίτητη. Κάθε παιδί έχει τα δικά του ταλέντα, δυνάμεις και αδυναμίες και είναι σημαντικό να του δίνετε την ευκαιρία να ανακαλύψει τα ταλέντα του, να το υποστηρίζετε στις προσπάθειες και τα επιτεύγματά του όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι.
3. Δεν κοινωνικοποείται
Όταν ένα παιδί δεν έχει αδέλφια, έχει λιγότερες ευκαιρίες να αναπτύξει τις κοινωνικές του δεξιότητες. Οι γονείς μπορεί ακούσια να κάνουν το λάθος να μην παρέχουν επαρκή χώρο και χρόνο για να αλληλεπιδρούν τα παιδιά με άλλα παιδιά.
Η κοινωνικοποίηση των παιδιών δεν εξαρτάται από τον αριθμό των μελών της οικογένειας, αλλά από τις καταστάσεις στις οποίες εκτίθενται όταν βρίσκονται με άλλους, τη σχέση με τους γονείς τους και τις πρακτικές κοινωνικοποίησης που εφαρμόζουν οι ενήλικες.
Ως εκ τούτου, οι γονείς έχουν θεμελιώδη ρόλο στη διευκόλυνση της αλληλεπίδρασης των παιδιών τους με τους άλλους. Για να “επανορθώσετε”, αναζητήστε περιστάσεις για να αλληλεπιδράσει το παιδί με άλλα παιδιά, όπως δραστηριότητες μετά το σχολείο, παιχνίδι με φίλους και κοινωνικές ομάδες. Αυτό θα προωθήσει τις δεξιότητες επικοινωνίας, την ενσυναίσθηση και τη φιλία.
4. Κάνει πολλές δραστηριότητες
Πολλοί γονείς επειδή φοβούνται ότι τα παιδιά τους θα αισθάνονται μοναξιά τα στέλνουν σε πολλές δραστηριότητες και γεμίζουν κάθε ώρα και λεπτό της ημέρας τους. Όμως είναι σημαντικό το παιδί να έχει λίγο χρόνο για παιχνίδι αλλά και για ξεκούραση μόνο του.
Είναι σημαντικό να βρείτε μια ισορροπία μεταξύ δραστηριοτήτων και ελεύθερου χρόνου για το παιδί. Η ύπαρξη απρογραμμάτιστου χρόνου τα βοηθά να ανακαλύψουν τα ενδιαφέροντά τους, να μάθουν να αυτορρυθμίζονται και να ανέχονται την πλήξη.
5. Δεν βάζετε όρια στο μοναχοπαίδι σας
Σε ορισμένες οικογένειες με ένα παιδί, υπάρχει η τάση να το παραχαϊδεύουν. Οι γονείς μερικές φορές δυσκολεύονται να θέσουν χωρίς να αισθάνονται ενοχές.
Αν και η επιθυμία να κάνετε τα παιδιά πάντα ευτυχισμένα είναι κατανοητή, η υπερβολική καλοπέραση και η έλλειψη σαφών ορίων μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες. Η στέρηση των παιδιών να μάθουν να διαχειρίζονται την απογοήτευση μπορεί να επηρεάσει τη συνολική τους ανάπτυξη.
Για να αποφύγετε αυτό το λάθος, πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη για τον καθορισμό σαφών, απλών και κατάλληλων για την ηλικία τους ορίων. Αυτά τα όρια δεν είναι μόνο υγιή, αλλά προσφέρουν επίσης ασφάλεια, οργανώνουν τον κόσμο τους και συμβάλλουν στην ισορροπημένη ανάπτυξη.
6. Δεν τα μαθαίνετε να μοιράζονται
Είναι λογικό ένα παιδί χωρίς αδέλφια να μην χρειαστεί να μοιραστεί τα παιχνίδια του, ακόμα και τους γονείς του… Αν και είναι αλήθεια ότι πολλά από τα πράγματα που τους ανήκουν είναι δικά τους και μόνο, είναι υγιές να καταλάβουν ότι θα υπάρξουν καταστάσεις στις οποίες θα πρέπει να μοιραστούν. Θα πρέπει να μάθουν να το κάνουν χωρίς να αισθάνονται υποχρεωμένα, να είναι ευέλικτα και να βλέπουν τα οφέλη από αυτό.
Είναι σημαντικό να τους μάθετε την αξία της καλοσύνης προς τους άλλους από μικρή ηλικία. Η εξάσκηση με άλλα μέλη της οικογένειας, όπως τα ξαδέρφια ή τους συνομηλίκους τους στο σχολείο και την παιδική χαρά θα βοηθήσει το μικρό σας να «δουλέψει» την ενσυναίσθηση και θα το προδιαθέσει να μοιράζεται χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένο.
7. Δεν καλλιεργεί το μοναχοπαίδι τη δική του ταυτότητα
Το γεγονός ότι τα μοναχοπαίδια δεν έχουν αδέρφια στο σπίτι με τα οποία να μοιράζονται την καθημερινότητα σημαίνει ότι δεν έχουν πολλά άλλα πρόσωπα αναφοράς για να μιμηθούν εκτός από τους γονείς τους. Συχνά, τα μικρά παιδιά δυσκολεύονται να εδραιώσουν τη δική τους ταυτότητα που διαφέρει από εκείνη των γονέων τους.
Είναι φυσικό για τα παιδιά να προσπαθούν να μιμηθούν τους γονείς τους, αλλά στην περίπτωση των παιδιών χωρίς αδέλφια, αυτό μπορεί να ενταθεί με την προσπάθεια να τους ευχαριστούν σε όλα. Για να αποτρέψετε το μικρό σας από το να αισθάνεται πίεση να σας μοιάσει, ενθαρρύνετε την αυτονομία και την αυτογνωσία. Αποφύγετε να επαινείτε υπερβολικά τις ομοιότητες με εσάς και ενθαρρύνετέ τα να ανακαλύψουν τα δικά τους ενδιαφέροντα. Αυτό θα τα βοηθήσει να χτίσουν μια ταυτότητα πέρα από τη μαμά και τον μπαμπά.
8. Δεν έχουν ιδιωτικότητα
Μερικές φορές οι γονείς κάνουν το λάθος να εισβάλλουν στην ιδιωτική ζωή των παιδιών λόγω της ανησυχίας ή της επιθυμίας να συμμετέχουν σε όλες τις πτυχές της ζωής τους.
Για να αποφύγετε αυτό το λάθος, είναι σημαντικό να παραχωρείτε και να αναγνωρίζετε το δικαίωμα του παιδιού σας να έχει το δικό του χώρο και χρόνο και να παίρνει αποφάσεις, πάντα μέσα στα όρια που αρμόζουν στην ηλικία του. Αυτή η πρακτική συμβάλλει στην ανάπτυξη μεγαλύτερης αυτονομίας και αυτοπεποίθησης.