Διαβάζω με ενδιαφέρον. Η Κάμερον Ντίαζ έγινε μητέρα για δεύτερη φορά στη ζωή της σε ηλικία 51 ετών. Και στο άρθρο του Glamour, η συντάκτρια Ali Pantony κάνει τη δική της ανάλυση γιατί όπως λέει η μαμά της ήταν 39 όταν τη γέννησε και ο μπαμπάς της 51. Οσο η Κάμερον και εγώ δηλαδή.

Αυτό το φαινόμενο που όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα σε προχωρημένη ηλικία είναι θέμα πηχυαίων τίτλων και πικρόχολων σχολίων με ξεπερνάει πια. Καλά, κατ’ αρχάς, το έχω ξαναγράψει και δεν θα βαρεθώ να το γράφω, με ξεπερνάει που ασχολείται κάποιος με τη ζωή άλλου και όχι με τη δική του. Get a life δηλαδή.

Κατά δεύτερον, τι θα γίνει πια; Μέχρι πότε θα είναι ΟΚ να γίνει ο Τζάγκερ μπαμπάς στα 73, ο Ντε Νίρο στα 80 και ο Πατσίνο στα 83 και πειράζει η Κάμερον να γίνει μαμά στα 51;

Διότι όσο και παππούδες να τους λένε, οι άνδρες από μέσα τους χαίρονται και χαμογελούν υπερήφανα ενώ οι γυναίκες, ε, ένα παιδί με τον Τζάγκερ μπορεί να το κάνανε. Αλλά πόσο εύκολα, μια γυναίκα – διότι νομίζω οι άνδρες δεν ασχολούνται – επικροτεί μια μεγαλύτερη γυναίκα που κάνει παιδί στα 50 της; Λίγες, δυστυχώς. Θα δεις μια σειρά άρθρα φεμινιστικού ύφους, άρθρα που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των γυναικών, άρθρα καταγγελτικά για τα κακά σχόλια. Και όμως… Ας μην κρυβόμαστε.

Διαβάστε επίσης: Όχι, δεν τον άφησα να κλαίει – Τον πήρα αγκαλιά!

Να ρωτήσω κάτι αγαπητές κυρίες, από τη μία μιλάμε συνεχώς για τοξική αρρενωπότητα και διαμαρτυρόμαστε για την άνιση μεταχείριση των φύλων και τη φαλλοκρατική κοινωνία στην οποία ζούμε και από την άλλη δεν χάνουμε χρόνο να σχολιάσουμε την κοντή φούστα της κοπέλας που κάθεται απέναντι.

Σχολιάζουμε τον χωρισμό, γιατί έγινε μαμά μεγάλη, γιατί δεν έκανε παιδί ποτέ, γιατί μένει με τον άνδρα που την απατάει (για τα λεφτά προφανώς), γιατί δεν θηλάζει, γιατί δεν αφήνει τη δουλειά της για τα παιδιά, γιατί βγαίνει με τις φίλες της και μετά θέλει να μην ξενοκοιτάει αυτός, γιατί δεν τον παντρεύεται (αστεφάνωτη), γιατί η ζωντοχήρα (με ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ αυτή η λέξη αλήθεια), γιατί γιατί γιατί.

Άκουσα κι εγώ πολλά, τα έχω ξαναγράψει, βαριέμαι τώρα, περσινά ξινά σταφύλια. Με προβλημάτισε όμως το άρθρο της Βρεττανίδας συναδέλφου διότι ως παιδί με πατέρα που την έκανε στα 51 περιγράφει μια σειρά σκέψεων και συναισθημάτων που δεν είχα σκεφτεί και κάπως με στενοχώρησε (ως πολύ να πω την αλήθεια).

Αν λοιπόν εξαιρέσεις το μένος της οπισθοδρομικής κοινωνίας και μείνεις στα καθαρά νούμερα, λέει η Ali:

«Όταν ήμουν παιδί, οι περισσότεροι υπέθεταν πως ο μπαμπάς μου – αυτός ο καλοντυμένος, γκριζομάλλης άντρας – ήταν ο παππούς μου. Και παρά το γεγονός ότι στα 50 του, ήταν σωματικά και πνευματικά υγιής, αθλητικός και δραστήριος. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν αρκετά πλεονεκτήματα στο γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερος. Είχε ήδη δημιουργήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση και συνεπώς, είχε περισσότερο χρόνο να περάσει μαζί μου.  Ως ενήλικας, όμως, άρχισα να φοβάμαι όλο και περισσότερο ότι αν δεν βιαστώ, ο μπαμπάς μου ίσως να μην είναι εκεί για να δει τον γάμο μου ή να γνωρίσει τα παιδιά που ήλπιζα να αποκτήσω κάποια μέρα.

(…)

Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν κρατώ κακία στους γονείς μου που με απέκτησαν αργότερα στη ζωή τους. Δεν ήταν ακριβώς επιλογή. Ξέρω ότι αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω και να με αποκτήσουν νωρίτερα, θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί η πιο σκληρή πραγματικότητα του να αποκτάς παιδί αργότερα στη ζωή είναι επίσης η πιο προφανής: όσο μεγαλύτερος είσαι όταν αποκτάς παιδί, τόσο λιγότερο χρόνο έχεις μαζί του, και αυτός μαζί σου.

(…)

Το να ζεις περισσότερο είναι, φυσικά, πολύ πιο εύκολο για τους εξαιρετικά πλούσιους και διάσημους με πρόσβαση στην καλύτερη υγειονομική περίθαλψη στον κόσμο. Αλλά δεδομένου ότι το μέσο προσδόκιμο ζωής για τους άνδρες και τις γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι 79 και 83 αντίστοιχα, φαίνεται απίθανο ότι οποιοσδήποτε γονέας που αποκτά παιδί στα 50 του θα ζήσει για να δει τα 35α γενέθλια του παιδιού του. Οι περισσότεροι θα είναι τυχεροί αν το ζήσουν ως τα 20 του».

Όπως καταλαβαίνει εύκολα κάποιος, με σκότωσε αργά αυτό το άρθρο. Έμπηζε το μαχαίρι αργά και βαθιά σε κάθε υποσυνείδητη ή ασυνείδητη σκέψη έχω κάνει.

Ασφαλώς και άμα είχα μία καλύτερη σχέση παλιά, θα είχα κάνει παιδί νεότερη. Αν είχα τα λεφτά που χρειαζόμουν κάποια στιγμή, θα είχα κάνει παιδί νεότερη. Αν δεν υπήρχαν κάποια μικρά θέματα υγείας, θα είχα κάνει παιδί νεότερη.

Φυσικά και είσαι πολύ πιο συνειδητοποιημένος, ολοκληρωμένος και χορτασμένος όταν κάνεις παιδί μεγαλύτερος. Οπότε μπορείς να του αφιερωθείς περισσότερο και πιο ουσιαστικά, είσαι εκεί ψυχή τε και σώματι αλλιώς, δεν έχεις απωθημένα, έχεις μάλλον προλάβει να «δουλέψεις» και λίγο τον εαυτό σου (αν έχεις συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική είναι η ψυχοθεραπεία για τη ζωή σου). Εκτιμάς περισσότερο τον χρόνο και όλα γύρω σου.

Οπότε, αν έχουμε μια ζυγαριά και βάλουμε πάνω τα υπέρ και τα κατά, μπορεί να ισορροπήσει.

Κανένας δεν σου υπόσχεται ούτε μακροζωία ούτε μακροημέρευση. Και επίσης, τα συναισθήματα δεν μπαίνουν σε ζυγαριά. Όμως, υπό κάπα σίγμα, αυτό που λέει η συνάδελφος ισχύει. Θα έχεις λιγότερο χρόνο με το παιδί σου όσο καθυστερείς. Και μετά ξεκινά η συζήτηση για τον ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο.

Και μετά, εγώ δεν ξέρω τι να απαντήσω.

Η αγάπη μου για τον Άρη δεν μπαίνει σε καμία ζυγαριά

Η επιλογή μου αυτή είναι το οξυγόνο μου και χαίρομαι που τον χαίρομαι, μαζί με τον αγαπημένο μου, χωρίς άλλα άγχη. Εύχομαι να είμαι καλά, για να τον απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται. Μετά από αυτό το κείμενο όμως, το εύχομαι και για εκείνον. Για να μην του λείψω και σκέφτεται «Αχ και να ήταν νεότερη η μαμά μου».