Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι μια δύσκολη υπόθεση και απαιτεί ισορροπία, ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Τα παιδιά γεννιούνται ελεύθερα και με άγνοια κινδύνου αλλά και έτοιμα να εξερευνήσουν τον κόσμο από την αρχή. 

Από τη μία, λοιπόν, θα πρέπει οι γονείς να προστατεύουν το παιδί, από την άλλη δεν θα πρέπει η προστασία να ξεπερνά τα όρια, στερώντας από το παιδί την ικανότητα ανάπτυξης πολύτιμων δεξιοτήτων, όπως η ανεξαρτησία. Οι γονείς οφείλουν να προσαρμόζουν τις πρακτικές τους, ώστε να αφήνουν χώρο στους μικρούς εξερευνητές να εξασκήσουν τις δεξιότητές τους. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το «free-range parenting», σε ελεύθερη μετάφραση «η γονική μέριμνα ελεύθερης εμβέλειας». Ας δούμε τι είναι και πώς εφαρμόζεται. 

Τι είναι το «free-range parenting»

Οι υποστηρικτές του «free-range parenting» παρέχουν ένα βαθμό ελευθερίας στο παιδί, ώστε να μπορέσει να μάθει πως να κάνει υγιείς επιλογές και να βιώνει τις συνέπειες οποιασδήποτε συμπεριφοράς του. Προϋπόθεση είναι το παιδί να βρίσκεται σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Και αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι οι γονείς ανέχονται τα πάντα.

Διαβάστε επίσης: Φύση: Μπορεί να βελτιώσει τις γνωστικές ικανότητες παιδιών και εφήβων

Ωστόσο, εγείρονται πολλά ερωτήματα γύρω από τα εξής θέματα: 

  • Σε ποια ηλικία πρέπει να επιτρέπεται σε ένα παιδί να μένει μόνο του στο σπίτι;
  • Πότε είναι ένα παιδί αρκετά μεγάλο για να μείνει μόνο του μια νύχτα;
  • Μπορεί ένα παιδί να παίξει στο πάρκο χωρίς να παρευρίσκεται ενήλικας;
  • Σε ποια ηλικία πρέπει να επιτρέπεται σε ένα παιδί να περπατά μόνο του στο δρόμο;
  • Σε ποια ηλικία μπορεί ένα μεγαλύτερο αδερφάκι να επιβλέπει μικρότερα παιδιά;

Οι περισσότεροι γονείς λαμβάνουν μόνοι τους αυτές τις αποφάσεις, σύμφωνα πάντα με τον χαρακτήρα και την ανάπτυξη του εκάστοτε παιδιού. 

Τα βασικά χαρακτηριστικά του «free-range parenting»

Για να γίνει κατανοητός αυτός ο τρόπος μεγαλώματος, θα πάρουμε για παράδειγμα το παιχνίδι, που αποτελεί ένα πολύτιμο κομμάτι της παιδικής ηλικίας και της ρουτίνας του παιδιού. Αν τρέχετε και δεν φτάνετε καθημερινά στις δραστηριότητες του παιδιού, από το μάθημα μουσικής στο ποδόσφαιρο κ.ο.κ., σε μια ελεύθερη μέρα μην κάθεστε με το παιδί σας για να του μάθετε τους κανόνες του τένις και μετά να παίξετε. Αντίθετα, αφήστε το να παίξει ελεύθερα έξω με τους φίλους του, κι ας θέσουν μεταξύ τους τους κανόνες. 

Επίσης, με αυτή την πρακτική τα παιδιά ενθαρρύνονται να σηκώνονται από τον καναπέ και να απομακρύνονται από το tablet και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Οι γονείς που ακολουθούν το  «free-range parenting» επιδιώκουν τα παιδιά τους να έρχονται σε επαφή με τη φύση και να χτίζουν ανθεκτικότητα και ανεξαρτησία. 

Αποκτώντας μεγαλύτερη ανεξαρτησία, με τον καιρό οι γονείς μπορούν να αφήνουν όλο και πιο ελεύθερα τα παιδιά. Με αυτό τον τρόπο, τα ίδια προετοιμάζονται σιγά σιγά για να αναλάβουν και περισσότερες ευθύνες για τη ζωή τους. Μπορούν να ολοκληρώνουν εργασίες μόνα τους και να φροντίζουν τον εαυτό τους καθημερινά. 

Σε αυτό το στάδιο, στο πλαίσιο του «free-range parenting», οι γονείς επιτρέπουν στα παιδιά να δοκιμάσουν νέα πράγματα κι ας υπάρχει πιθανότητα να χτυπήσουν. Σκεφτείτε για παράδειγμα, το ποδήλατο. Όταν, επιτέλους, βγουν οι βοηθητικές ρόδες, είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να πέσουν και να χτυπήσουν λιγάκι. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει ως γονείς να είστε συνεχώς από πίσω τους. Αρκεί τα παιδιά να μάθουν τους κανόνες οδικής συμπεριφοράς και τι πρέπει να κάνουν αν χτυπήσουν. 

Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μεγαλώνουν σε κλουβιά. Αντιθέτως, επιβάλλεται να γνωρίζουν πως, ενδεχομένως, θα μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτές τις πιο περιέργες εποχές.