Η πιο γνωστή ταινία όλων των εποχών με πρωταγωνιστή ένα παιδί έχει από πίσω της μια ιστορία, όχι καλή, των δύο σπουδαίων πρωταγωνιστών. Η ταινία που ονομάστηκε Κράμερ εναντίον Κράμερ, θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται και Χόφμαν εναντίον Στριπ, αν ποτέ αποφάσιζαν να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ παρασκηνίου ή ένα ριμέικ ίσως. Παρόλο που η ταινία κατάφερε να κερδίσει πέντε βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένων της Καλύτερης Ταινίας και των Βραβείων Α’ Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου για τους Ντάστιν Χόφμαν και Μέριλ Στριπ αντίστοιχα, η μεγάλη επιτυχία της ταινίας τη δεκαετίας του 1980 δεν ήρθε εύκολα.
Η Στριπ έχει κερδίσει από τότε πολλά Όσκαρ, αλλά το πρώτο της ήταν σίγουρα το πιο «επώδυνο». Η περίληψη για το Κράμερ εναντίον Κράμερ λέει: «Μετά την αποχώρηση της γυναίκας του, ένας εργασιομανής διευθυντής διαφημιστικής στο Μανχάταν αναγκάζεται να μάθει παλιές και ξεχασμένες ή και άγνωστες γονεικές δεξιότητες, παλεύοντας ταυτόχρονα για την κηδεμονία του νεαρού γιου του και προσπαθώντας να κλείσει τις πληγές που του άφησε ο χωρισμός». Φαίνεται λοιπόν, πως μεγάλο μέρος αυτής της έντασης της ταινίας, εκτοξεύθηκε και στα γυρίσματα.
Πιο κοντά στην αλήθεια
Η Στριπ ήταν μια θεατρική ηθοποιός που είχε παίξει στην τηλεόραση και είχε κάνει πέρασμα από μια ταινία. Ήταν περισσότερο γνωστή όμως ως η σύντροφος του Τζον Καζάλ τον οποίο έχασε μόλις στα 42 του από καρκίνο στον πνεύμονα. Μια γυναίκα που θα έπαιζε έναν ρόλο οδυνηρό λοιπόν, ήταν για τον σκηνοθέτη και τον Χόφμαν μια σοφή επιλογή αφού ο πόνος της, ο πόνος ενός αποχωρισμού θα ήταν με έναν τρόπο πιο κοντά στην αλήθεια.
Πότε ξεκίνησαν τα προβλήματα
Από την αρχή Στριπ έκανε παρατηρήσεις πάνω σε λεπτομέρειες του σεναρίου, προτείνοντας αλλαγές ακόμη και για το σπίτι που έμενε η Τζοάννα Κράμερ. Τα σοβαρά προβλήματα όμως ανέκυψαν όταν πρότεινε καθυστερημένα μια σημαντική τροποποίηση στο σενάριο, που εγκρίθηκε από τον συγγραφέα-σκηνοθέτη Ρόμπερτ Μπέντον, προκειμένου να προσδώσει μια πιο προοδευτική νότα στην ιστορία. Προφανώς, αυτή η αλλαγή εξόργισε τον Χόφμαν, ο οποίος είχε ήδη προετοιμαστεί για τη σκηνή στην αρχική της εκδοχή και φέρεται να φώναξε: «Μέριλ, γιατί δεν σταματάς να κρατάς τη σημαία του φεμινισμού και απλώς να παίξεις τη σκηνή;».
Εκτός ορίων ο Χόφμαν στα γυρίσματα του Κράμερ εναντίον Κράμερ
Σταδιακά, ο Χόφμαν ξεπέρασε κυριολεκτικά τα όρια, όπως δήλωσε η Στριπ στους New York Times: «Αυτή ήταν η πρώτη μου σκηνή στα γυρίσματα και με χαστούκιζε». Αυτό το χαστούκι μπήκε στην τελική εκδοχή της ταινίας, θέλοντας να περιγράψει την κακοποίηση του συζύγου. Όπως προσθέτει η Στριπ: «Και το βλέπετε στην ταινία. Δεν μοιάζει απολύτως αληθινό;».
Αυτή η δυσάρεστη ιστορία είναι ενδεικτική ενός μεγάλου προβλήματος του Χόλιγουντ με τους ηθοποιούς που «παραμένουν πιστοί στον ρόλο τους», όπως σωστά εντόπισε Ρόμπερτ Πάτινσον: «Πάντα λέω ότι τους ηθοποιούς που ασπάζονται και ακολουθούν τη σχολή της “υποκριτικής μεθόδου”, φαίνονται κυρίως όταν παίζουν τον κακό», σχολίασε ο πρωταγωνιστής του The Batman.
Προσθέτοντας: «Ποτέ δεν βλέπεις κάποιον να είναι ευγενικός με όλους όταν μπαίνει βαθιά μέσα στον χαρακτήρα του ρόλου του».
Το αληθινό διαζύγιο του Χόφμαν και η αυτοκριτική του
Εκείνη την εποχή, δε, ο Χόφμαν ήταν σε διαδικασία διαζυγίου στην πραγματική ζωή, κάτι που μπέρδευε τα όρια της μυθοπλασίας και της αλήθειας: είναι πράγματι παράξενο να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να πρέπει να παίξεις έναν άνδρα που διανύει έναν δύσκολο χωρισμό όταν στη ζωή σου συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. «Είμαι σίγουρος ότι με έναν τρόπο ξεσπούσα πάνω της καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας», έχει δηλώσει στη Huffington Post. «Αναβίωνα πράγματα που ένιωθα για τη γυναίκα που χώριζα στην πραγματική ζωή».
Αργότερα απολογήθηκε για οποιαδήποτε ανάρμοστη συμπεριφορά εκείνης της περιόδου και δήλωσε: «Έχω τεράστιο σεβασμό απέναντι στις γυναίκες και αισθάνομαι απαίσια που οτιδήποτε μπορεί να έκανα ενδέχεται να έφερε τη Μέριλ σε άβολη θέση. Συγγνώμη. Δεν αντανακλά καθόλου το ποιος είμαι».
Το θέμα στη βιομηχανία του θεάματος είναι τεράστιο. Όχι μόνο όσον αφορά θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά και θέματα συμπεριφοράς γενικότερα απέναντι στις γυναίκες του Χόλιγουντ. Κάτι για το οποίο ο Μέρυλ έχει μιλήσει επανειλημμένως. Μακάρι να έρθει η μέρα της ίσης μεταχείρισης.
