Τα παιδιά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους μαθαίνουν τον κόσμο και σταδιακά το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στην κοινωνία. Μαθαίνουν να κοινωνικοποιούνται, να αναπτύσσουν δεσμούς, να επηρεάζονται και να επηρεάζουν τους άλλους. Φυσικά, μέσα από τις διαδικασίες αυτές θα κάνουν και λάθη, όπως κάνουμε όλοι, για τα οποία ίσως χρειαστεί να απολογηθούν και να ζητήσουν συγγνώμη.
Αυτοί που μαθαίνουν στα παιδιά να έχουν καλούς τρόπους και να λένε ευχαριστώ, παρακαλώ και συγγνώμη είναι οι γονείς. Ωστόσο, κάποιες φορές γίνονται πιεστικοί με τους καλούς τρόπους αναγκάζοντας τα παιδιά να απολογηθούν, γεγονός που μπορεί να αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Γιατί όμως;
Διαβάστε επίσης: Δεν ήμουν εγώ… Γιατί το παιδί λέει ψέματα;
Συγγνώμη: Να πιέζω το παιδί να την πει;
Ενώ είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να μάθουν να έχουν καλούς τρόπους, η πίεση αναγκάζει το παιδί να ζητήσει συγγνώμη απρόθυμα και χωρίς να το νιώθει πραγματικά. Μερικές φορές, ξεχνάμε ότι ο συνήθης εγωκεντρισμός των παιδιών τα δυσκολεύει να βγουν από τη δική τους οπτική γωνία για να λάβουν υπόψη τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων.
Όταν το παιδί πιέζεται, τότε η συγγνώμη θα είναι πιθανότατα μάταιη. Στην πραγματικότητα, μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Merrill-Palmer Quarterly δείχνει ότι τα παιδιά είναι σε θέση να διακρίνουν μια ειλικρινή συγγνώμη από μια ανειλικρινή. Παιδιά ηλικίας 4 έως 9 ετών μπορούσαν να κατανοήσουν πότε μια συγγνώμη ήταν ουσιαστική και χρήσιμη για να απαλύνει τον πόνο του θύματος. Αυτό συνέβαινε μόνο όταν το παιδί που είχε κάνει το λάθος τη ζητούσε με δική του πρωτοβουλία.
Ταυτόχρονα, ας έχουμε κατά νου ότι η μάθηση που αποκτάται κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων ετών διαμορφώνει την προσωπικότητα και τη μελλοντική συμπεριφορά του παιδιού. Ως εκ τούτου, είναι πιθανό οι αναγκαστικές και ανειλικρινείς συγγνώμες να γίνουν συνήθεια για το παιδί, οδηγώντας το στην ανάπτυξη μιας κυνικής και εγωιστικής στάσης, κατά την οποία ζητά συγγνώμη μόνο και μόνο για να αποφύγει τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να υποστεί.
