Όσο κι αν το έφηβο παιδί μας μοιάζει αδιάφορο, νοιάζεται για το τι σκεφτόμαστε για εκείνο και πώς το βλέπουμε. Μπαίνοντας λοιπόν εμείς οι ίδιοι στη διαδικασία να αλλάξουμε τον τρόπο που προσεγγίζουμε ως γονείς τον ίδιο μας τον εαυτό, μπορεί να κάνει τη διαφορά στο παιδί μας.
Αρχικά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι δουλειά του παιδιού μας να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας. Βλέποντας τα παιδιά μας ως καθρέφτες μας, συχνά οδηγούμαστε σε υπερβολικές αντιδράσεις είτε αυτές αφορούν μια κακή συμπεριφορά είτε αντίθετα ένα επίτευγμα. Δεν ωφελεί να… σαρώνουμε συνεχώς τη συμπεριφορά του παιδιού μας και να αναρωτιόμαστε στα κρυφά: Τι λέει αυτό για μένα; Η ερώτηση αυτή μας κάνει εξαιρετικά ευάλωτους σε συμπεριφορές και λόγια που στιγματίζουν όταν το παιδί μας αποτυγχάνει σε μια εργασία, συμπεριφέρεται με ντροπαλότητα σε ένα πάρτι γενεθλίων, δεν διατηρεί το δωμάτιό του καθαρό ή απλώς εκφράζει αυτόνομες απόψεις.
Διαβάστε επίσης: Πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να παραδέχονται τα λάθη τους
Πώς είναι πιο εποικοδομητικό να λειτουργούμε; Όσο περισσότερο μπορούμε να αναγνωρίσουμε με πλήρη συναισθηματική ειλικρίνεια πως αντιδρούμε υπερβολικά απέναντι στα παιδιά μας επειδή τα βλέπουμε σαν καθρέφτες του εαυτού μας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ικανότητά μας να μην χάνουμε τον έλεγχο.
Εξηγήστε τη συμπεριφορά του παιδιού αλλιώς
Ως γονείς, πάντα προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη με τη συμπεριφορά των παιδιών μας. Έτσι, καταλήγουμε σε μια δική μας εξήγηση που αποτελεί μια υποκειμενική εκδοχή των γεγονότων. Οι δικές μας εξηγήσεις οι οποίες βασίζονται στα δικά μας βιώματα, άλλοτε είναι πολύτιμες, άλλοτε όμως… παραμορφωμένες.
Όταν ένας έφηβος απομακρύνεται, οι γονείς πρέπει να βρουν μια εξήγηση. Είναι το παιδί αχάριστο; Έχει μπλέξει με κακές παρέες; Είναι αυτή μια φυσιολογική εφηβική συμπεριφορά; Μήπως περνά κατάθλιψη; Μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμάς;
Κάντε ένα βήμα πίσω και προσπαθήστε να μην φέρνετε την καταστροφή. Να δείτε τις αλλαγές από μια πιο ανάλαφρη σκοπιά. Τα παιδιά μπορούν να αισθανθούν πώς τα αντιλαμβάνονται οι γονείς τους. Όταν τα οραματιζόμαστε με θετικό τρόπο και δεν βιαζόμαστε να βάλουμε ταμπέλες, τότε τα πράγματα μπορεί να είναι πιο εύκολο να βελτιωθούν.
Ο πιο σημαντικός κανόνας σχετικά με την ανατροφή των παιδιών είναι ότι δεν υπάρχει κανόνας
Ναι, υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες γενικά φαίνεται να λειτουργούν τις περισσότερες φορές με πολλά παιδιά και πολλές οικογένειες. Αλλά όταν οι γονείς τηρούν αυστηρά μια γονική στρατηγική, συχνά καταπνίγουν τη δημιουργικότητά τους.
Μπορεί, για παράδειγμα, ο προτεινόμενος τρόπος για να βοηθήσουμε το παιδί στην οικοδόμηση της αυτοεκτίμησης να είναι να του πούμε: «Ουάου, θα πρέπει να νιώθεις πραγματικά περήφανος για τον εαυτό σου!» αντί για τη φράση «Νιώθω τόσο περήφανος/η για σένα!». Αλλά το παιδί μας μπορεί κάποια στιγμή να παραπονεθεί: «Πώς και δεν μου λες ποτέ ότι είσαι περήφανος/η για μένα;».
Επομένως, το σημαντικό είναι να προχωράμε και να ωριμάζουμε μαζί με το παιδί μας. Να το αποδεχόμαστε για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι, δίνοντας πάντα πρώτοι εμείς το καλό παράδειγμα. Να αφήνουμε τη διαίσθησή μας να λειτουργεί και να είμαστε διακριτικά αλλά με ουσιαστικό τρόπο εκεί για εκείνο.