Τη συνάντησα προχτές στο σούπερ μάρκετ, είχε το μωρό στο καρότσι, σκεπασμένο, ίσα που φαινόταν το πρόσωπό του… Νομίζω είναι περίπου δύο μηνών το μωρό. Το πρωί εκείνης της ημέρας είχε κάνει τα πρώτα του εμβόλια, μου είπε η μαμά. Ξέχασα κιόλας πότε κάνουν τα μωρά τα πρώτα τους εμβόλια. Όταν είναι περίπου δύο μηνών, αν δεν κάνω λάθος. Μου το είπε με χαρά: «Το πρωί έκανε τα πρώτα του εμβόλια, ανησυχώ γιατί μου είπαν ότι μπορεί να ανεβάσει πυρετό.». «Τι ανησυχείς; Μικρά παιδιά μικρά προβλήματα. Μεγάλα παιδιά μεγάλα προβλήματα.», ήθελα να της πω αλλά κρατήθηκα.
Το μυαλό μου πήγε στα πρώτα εμβόλια του μεγάλου μου γιου, πριν 15 χρόνια περίπου. Μπορεί να μη θυμάμαι πόσο μηνών ήταν ακριβώς αλλά θυμάμαι το απόγευμα, μετά την επίσκεψη στον παιδίατρο, που μας φάνηκε ζεστός. Θυμάμαι που το θερμόμετρο έδειξε ότι είχε πυρετό και, ότι σύμφωνα με τις οδηγίες του παιδιάτρου, του δώσαμε αντιπυρετικό. Με τη σύριγγα. Μας φαινόταν τόσο δύσκολο, τόσο σπουδαίο, τόσο συντριπτικό. Λίγο πριν ανακαλύψουμε τον πυρετό ετοιμαζόμασταν να παραγγείλουμε πίτσα, αλλά όταν αντιλήφθηκα ότι το παιδί μου είχε πυρετό, η πίτσα έγινε ξαφνικά η τελευταία μου προτεραιότητα. Όπως είναι προφανές ο πυρετός έπεσε και τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν πολλές άλλες περιστάσεις που δώσαμε αντιπυρετικά –και όχι μόνο- με τη σύριγγα, με κουταλάκι και πλέον σε χάπι…
Διαβάστε επίσης: Μαμά, έλα να παίξουμε!
Μικρά παιδιά μικρά προβλήματα- Μεγάλα παιδιά μεγάλα προβλήματα!
Και τώρα που οι γιοι μου είναι 15 και 11 χρονών αντίστοιχα και ανησυχώ όταν αργούν να γυρίσουν σπίτι από το σχολείο, όταν κλείνονται για πολλή ώρα στο δωμάτιό τους, όταν δεν είμαι σίγουρη για το ποιοι είναι οι φίλοι τους ή για το τι βλέπουν στο YouTube και στο TikTok τόσες ώρες, θυμάμαι εκείνη την πίτσα που δεν παραγγείλαμε και εκείνη τη γιαγιά στην αίθουσα αναμονής του παιδιάτρου που μας είχε πει σχεδόν ειρωνικά ή έτσι μου φάνηκε –την ημέρα που είχαμε πάει για τα πρώτα εμβόλια: «Μικρά παιδιά, μικρά προβλήματα.». Και εγώ είχα σκεφτεί: «Ας μεγαλώσει να κοιμάται όλη τη νύχτα χωρίς διακοπές και να μπορούμε να συνεννοούμαστε και τι στον κόσμο.».
Και τώρα που έφτασα εκεί που ευχήθηκα, να κοιμάται όλη τη νύχτα, και ένα μεγάλο μέρος του πρωινού είναι η αλήθεια, και που σηκώνω τα χέρια μου και τα πόδια μου στις μύτες για να αγκαλιάσω εκείνο το μωρό που έδινα αντιπυρετικό με τη σύριγγα στην αγκαλιά μου, σκέφτομαι μακάρι και τα μεγάλα μου προβλήματα να είναι όπως και τα μικρά… από αυτά που περνάνε με αντιπυρετικό σε σύριγγα ή έστω σε χάπι… 
