Αν το παιδί σας είναι σε αυτή την ηλικία που έχει αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο και με το που αφήσετε τα μάτια σας από πάνω του για κλάσματα του δευτερολέπτου έχει ξεφύγει από το οπτικό σας πεδίο και κινείται με ταχύτητα φωτός προς κάποιον κίνδυνο, τότε μπορεί να πιάνετε τον εαυτό σας να λέει «Μη!» και «Πρόσεχε!» εκατό φορές τη μέρα.
Ωστόσο, στην προσπάθειά μας να αποτρέψουμε έναν τραυματισμό, περισσότερο τρομάζουμε το παιδί, παρά του εξηγούμε γιατί δεν πρέπει να το κάνει, ώστε να μάθει να μην το επαναλαμβάνει.
Διαβάστε επίσης: Υπομονή: Πώς μαθαίνουμε στο παιδί να περιμένει τη σειρά του;
Όταν λέτε σε ένα παιδί «Πρόσεχε!», συνήθως δεν παίρνετε την απάντηση που ελπίζετε, είτε θα σας κοιτάξει με ένα βλέμμα σύγχυσης («Τι υπάρχει να φοβηθώ;»), είτε θα σας αγνοήσει («Δεν είναι τρομακτικό!») είτε θα αρχίσει να κλαίει («Κάτι πολύ κακό πρόκειται να συμβεί!»).
Γι’ αυτό πρέπει να είστε πιο συγκεκριμένοι. Για παράδειγμα, την επόμενη φορά δοκιμάστε να πείτε: «Μην τρέχεις καθώς κατεβαίνεις τις σκάλες, γιατί μπορεί να παραπατήσεις», «πρόσεχε καθώς σκαρφαλώνεις ανάποδα στην τσουλήθρα μην γλιστρήσεις ή μη συγκρουστείς με κάποιο άλλο παιδί», «πρόσεχε όταν χοροπηδάς στον καναπέ, μην πέσεις και χτυπήσεις» και «μην περνάς το δρόμο χωρίς να κοιτάς, γιατί τα αυτοκίνητα τρέχουν πολύ γρήγορα».
Είναι ρίσκο να μην αφήνετε τα παιδιά να παίρνουν ρίσκα
Οι έρευνες δείχνουν ότι ένας τρόπος με τον οποίο τα παιδιά αναπτύσσονται και μαθαίνουν είναι να έχουν την ευκαιρία να επιχειρήσουν κάτι άγνωστο, να πάρουν ρίσκα.
Μερικές φορές, χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε, κάνουμε πράγματα για τα παιδιά μας αντί να τα διδάσκουμε. Ως αποτέλεσμα, τα παιδιά γίνονται υπερβολικά προσεκτικά και αγχώδη.
Ο κίνδυνος και τα ρίσκα είναι σίγουρα διαφορετικά. Εναπόκειται στους γονείς να διδάξουν στα παιδιά τη διαφορά μεταξύ τους.
Για παράδειγμα, επικίνδυνο είναι να αφήνεις ένα μικρό παιδί να παίζει με ένα ψαλίδι χωρίς επίβλεψη. Το να αγκαλιάζεις τον κίνδυνο είναι να του δείχνεις πώς να χρησιμοποιεί αρχικά ένα μικρό παιδικό ψαλίδι με ασφάλεια, ώστε να μην κοπεί.
