Όταν το παιδί μας, μας φαίνεται θλιμμένο ή αναστατωμένο, φυσικά και θέλουμε να μάθουμε τι έχει. Έτσι, θα το ρωτήσουμε. Βέβαια με τις ερωτήσεις, δεν βρίσκουμε απαραίτητα και την αιτία. Πόσες φορές τα παιδιά μας απαντούν με ένα ξερό «τίποτα» ή «καλά είμαι» ενώ εμείς αντιλαμβανόμαστε το αντίθετο; Τα παιδιά λοιπόν, όπως συμβαίνει και στους ενήλικες, συχνά, αντιστέκονται. Ίσως, επειδή δεν είναι έτοιμα να μοιραστούν τι τα απασχολεί.
Ως γονείς, δίκαια δίνουμε έμφαση στη συναισθηματική επίγνωση, ενθαρρύνοντας τα παιδιά μας να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους ώστε να μάθουν να τα διαχειρίζονται. Αλλά μερικές φορές, συγχέουμε τη διδασκαλία της συναισθηματικής επίγνωσης με την ικανοποίηση της δικής μας ανάγκης για έλεγχο. Κάνουμε ερωτήσεις όχι μόνο για να τα βοηθήσουμε, αλλά για να απαλύνουμε και τη δική μας ταλαιπωρία, καθώς δεν γνωρίζουμε τι φταίει. Για τα ευαίσθητα παιδιά, αυτό μπορεί να μοιάζει υπερβολικό. Χρειάζονται χρόνο για να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους με τον δικό τους τρόπο. Η καλοπροαίρετη ανίχνευσή μας μπορεί να είναι επεμβατική όταν αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι χώρος.
Διαβάστε επίσης: Πιο συνεργάσιμο παιδί μέσα σε λίγες μόνο μέρες
Μην πιέζετε τη συζήτηση με τα παιδιά
Το να αφήσουμε τον έλεγχο σε στιγμές όπως αυτές μπορεί να ενισχύσει τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μας. Η συναισθηματική νοημοσύνη -η ικανότητα αναγνώρισης, κατανόησης και διαχείρισης των συναισθημάτων- αναπτύσσεται όταν δίνεται στα παιδιά ο χρόνος να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους χωρίς πίεση. Καθώς μεγαλώνουν μάλιστα, αναζητούν περισσότερη ανεξαρτησία, ειδικά όταν πρόκειται για τη διαχείριση των συναισθημάτων τους. Οι προσπάθειές μας να συζητήσουμε μοιάζουν λοιπόν ενίοτε με ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι εξουσίας. Απελευθερώνοντας την ανάγκη μας για έλεγχο και εστιάζοντας στη σύνδεση, τους δίνουμε το χώρο να αναπτύξουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη με τον δικό τους ρυθμό. 
Δεν χρειάζεται πάντα να αντλούμε πληροφορίες. Αντί να πιέζουμε για απαντήσεις, μπορούμε απλά να αγκαλιάσουμε το παιδί, να του πούμε «σ’ αγαπώ». Να το κάνουμε να καταλάβει πως είμαστε εκεί για εκείνο, οποιαδήποτε στιγμή θελήσει να μας ανοιχτεί.
Ως γονείς, πρέπει να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε όλες τις μάχες. Αλλά πάντα οφείλουμε να είμαστε παρόντες, παρατηρητικοί, στοργικοί και υπομονετικοί. Όταν δίνουμε προτεραιότητα στη σύνδεση σε σχέση με την καταναγκαστική συνομιλία, τα πράγματα εξελίσσονται φυσικά και τα παιδιά είναι πιο πιθανό να εξελιχθούν σε συναισθηματικά συνειδητοποιημένα και ανεξάρτητα άτομα.
