Όταν αφήνουμε το παιδί μας να διαχειρίζεται κάποια θέματα μόνο του, ο εγκέφαλός του δημιουργεί κυκλώματα που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη της ανθεκτικότητας. Ακόμη και μια μικρή εμπειρία ελέγχου, μπορεί να ενεργοποιήσει τον προμετωπιαίο φλοιό και να τον ρυθμίσει έτσι ώστε να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά σε μελλοντικές προκλήσεις.

Ως γονείς, είμαστε οι σύμβουλοι των παιδιών μας και ως καλοί καθοδηγητές, είναι σημαντικό να τους επιτρέπουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία. Έτσι, τα παιδιά αποκτούν εμπειρία και προστατεύονται από το άγχος, αφού το να μην αισθάνεται κανείς ότι έχει τον έλεγχο της ζωής του είναι ένα από τα πιο αγχωτικά πράγματα που μπορεί να βιώσει.

Διαβάστε επίσης: Όταν τα παιδιά δεν μας λένε τι τους συμβαίνει

Τι είδους αποφάσεις μπορώ να αφήσω το παιδί μου να πάρει;

Για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας, είναι ιδανικό να προσφέρουμε μερικές επιλογές, όπως τι θα φορέσει στο σχολείο. Αλλά ακόμη και όταν πρόκειται για πιο σημαντικά ζητήματα, τα παιδιά ηλικίας έως έξι ετών έχει φανεί να είναι κάποιες φορές σε θέση να πάρουν αποφάσεις εξίσου καλές με αυτές που θα έπαιρναν οι ενήλικες για εκείνα.

Τι γίνεται αν το παιδί μου δεν θέλει να πάρει αποφάσεις;

Αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για να το ενθαρρύνετε να εξασκηθεί, ήρεμα και «μαλακά» πάντα, έτσι ώστε η λήψη αποφάσεων να είναι στόχος, όχι να μοιάζει με εντολή.

Ας υποθέσουμε ότι το παιδί δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο βιβλίο θέλει στο βιβλιοπωλείο. Αυτό που θα μπορούσατε να πείτε είναι: «Καθώς μεγαλώνεις, θέλω να νιώθεις σίγουρος/η για να παίρνεις αποφάσεις για τον εαυτό σου. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να σου προκαλεί άγχος τώρα και έτσι θα αποφασίσω εγώ για εσένα. Αλλά πριν το κάνω, πες μου, αν θα το έκανες μόνος/η σου, ποια θα ήταν η καλύτερη απόφασή σου»;

Κι αν πάρει κακές αποφάσεις;

Και πάλι, αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να γίνει περισσότερη εξάσκηση και μια ευκαιρία να βοηθήσετε τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Για να μειώνεται το ρίσκο της κακής απόφασης, προτρέψτε τα να δουν αν έχουν συγκεντρώσει τις πληροφορίες που χρειάζονται για να λάβουν μια τεκμηριωμένη απόφαση. Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά; Το έχουν σκεφτεί καλά; Υπάρχει plan B; Εάν η απόφασή τους δεν λειτουργήσει όπως ήλπιζαν, τι θα κάνουν;

Μέρος του να αφήνουμε τα παιδιά να λαμβάνουν αποφάσεις είναι ο καθορισμός παραμέτρων και ορίων. Όχι να τα αφήνουμε ανεξέλεγκτα να κάνουν οτιδήποτε μόνο και μόνο επειδή έτσι θέλουν.

Από πού ξεκινάμε

  • Πείτε στο παιδί: «Κανείς δεν σε γνωρίζει καλύτερα από ό,τι ξέρεις εσύ τον εαυτό σου, οπότε μόλις το συζητήσουμε, μπορείς να αποφασίσεις».
  • Κάντε μια λίστα με πράγματα για τα οποία το παιδί σας θα ήθελε να έχει την ευθύνη.
  • Μιλήστε στο παιδί για αποφάσεις που πήρατε, οι οποίες δεν ήταν και οι καλύτερες. Εξηγήστε του τι μάθατε από αυτές.
  • Δώστε έμφαση στις λογικές συνέπειες όπου είναι εφικτό: Πείτε ότι το παιδί σας ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά και αποφασίζει να μην πάρει το πανωφόρι του μια κρύα μέρα. Εάν κρυώνει μετά, μην βιαστείτε να προσφέρετε το δικό σας. Μπορεί να περιμένει σε έναν εσωτερικό χώρο που κάνει ζέστη. Η επιλογή του παιδιού σίγουρα θα είναι καλύτερη την επόμενη φορά αν κατανοήσει τις συνέπειες.
  • Εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά λόγω μιας κακής απόφασης, μπορείτε να ρωτήσετε το παιδί: «Τι πιστεύεις ότι μπορούμε να κάνουμε τώρα»; Παραμείνετε ήρεμοι, αποφύγετε την επίρριψη ευθυνών και βοηθήστε το παιδί να εξετάσει την κατάσταση και να μάθει από τα λάθη του.