Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε ότι παρ’ όλες τις προσπάθειες και τις στρατηγικές που ακολουθούμε, το παιδί συνεχίζει να φέρεται άσχημα, να αντιμιλά και να μας αγνοεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κάνουμε κάποιο από τα παρακάτω λάθη στην πειθαρχία του:
Δεν λειτουργούμε σύμφωνα με το χαρακτήρα του παιδιού μας
Τα χαρακτηριστικά του παιδιού μας επηρεάζουν το πώς θα ανταποκριθεί σε διάφορες στρατηγικές πειθαρχίας. Τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία, τα ταλέντα, τις δεξιότητες, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του. Για παράδειγμα, η ανατροφή ενός παιδιού που αναστατώνεται εύκολα απαιτεί διαφορετικές στρατηγικές πειθαρχίας σε σύγκριση με ένα ήρεμο παιδί που είναι πρόθυμο να συμβιβαστεί. Σκεφτόμαστε λοιπόν τι είδους κανόνες, όρια και συνέπειες ταιριάζουν καλύτερα στα μοναδικά χαρακτηριστικά του δικού μας παιδιού.
Δεν λαμβάνουμε υπόψιν την ηλικία του
Η ηλικία του παιδιού επηρεάζει την προσέγγιση που θα ακολουθήσουμε όσον αφορά την πειθαρχία. Τα μικρότερα παιδιά χρειάζονται άμεσες συνέπειες, ενώ τα μεγαλύτερα συνήθως καταλαβαίνουν ότι η λάθος συμπεριφορά τους το πρωί μπορεί να έχει συνέπειες αργότερα μέσα στην ημέρα.
Πειθαρχία: Είμαστε ασυνεπείς
Οι αρνητικές συνέπειες πρέπει να είναι σταθερές. Αν έχουμε προειδοποιήσει το παιδί ότι αν συνεχίσει την κακή συμπεριφορά θα τιμωρηθεί (π.χ. αν χτυπήσεις τον αδερφό σου, δεν θα δεις τηλεόραση για 2 ημέρες), και στη συνέχεια δεν εφαρμόζουμε την τιμωρία, του περνάμε το μήνυμα ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς συνέπειες.
Ενθαρρύνουμε την κακή συμπεριφορά
Δεν επικροτούμε την καλή συμπεριφορά
Ένα παιδί που δέχεται επαίνους για την καλή του συμπεριφορά είναι πιο πιθανό να τη συνεχίσει στο μέλλον και να υπακούει στους κανόνες. Εάν διαπιστώσουμε ότι το παιδί δεν λαμβάνει αρκετή θετική ενίσχυση για την καλή του συμπεριφορά, προσαρμόζουμε τη στρατηγική πειθαρχίας μας έτσι ώστε να αυξήσουμε το κίνητρό του να συμπεριφέρεται καλά.
Πειθαρχία: 2 πράγματα που δεν πρέπει να κάνουμε όταν προσπαθούμε να επιβληθούμε στα παιδιά
#1 Αρνητικοί χαρακτηρισμοί
Μερικές φορές, όταν θέλουμε να διορθώσουμε μια συμπεριφορά, προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να καταλάβει πως η συμπεριφορά του είναι λάθος μέσω των χαρακτηρισμών. Για παράδειγμα, μπορεί να του πούμε φράσεις όπως: «Είσαι τεμπέλης» ή «Είσαι άτακτος».
Πρόκειται για «ταμπέλες» που κάνουν κακό. Τα παιδιά πιστεύουν πως πράγματι είναι έτσι και τελικά αντί να αλλάξουν, το πρόβλημα εντείνεται και διαιωνίζεται. Επομένως, είναι σημαντικό να μην βάζετε ταμπέλες στα παιδιά και να διαχωρίζετε πάντα το άτομο από τη συμπεριφορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μιλήσετε με τα παιδιά για τη συμπεριφορά τους, να τους εξηγήσετε το γιατί είναι λανθασμένη και να προσπαθήσετε να βρείτε λύσεις.
#2 Φωνές και απειλές
Οι φωνές «μπλοκάρουν» τα παιδιά συναισθηματικά και αυτόματα σταματούν να ακούν τι τους λέμε. Αυτές οι στάσεις πυροδοτούν το ένστικτο άμυνας και, ως εκ τούτου, τα παιδιά μπορεί να αισθάνονται φόβο, ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση και να αρχίσουν να απομακρύνονται συναισθηματικά από εμάς.