Ο Πάτρικ Ντέμπσι, γεννημένος στο Μέιν των ΗΠΑ πριν από 59 χρόνια, έχει αποσυρθεί από την υποκριτική για περισσότερο από μια δεκαετία. Δημοσιοποίησε την αποστασία του το 2013, τη χρονιά κατά την οποία συμμετείχε για δεύτερη φορά στον αγαπημένο του αγώνα αυτοκινήτου, τις 24 ώρες του Λε Μαν, νιώθοντας έτοιμος να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην παράλληλη καριέρα του ως επαγγελματίας οδηγός.

Έκτοτε, έχει συγκεντρώσει δώδεκα συμμετοχές σε Grand Prix -με τη δική του ομάδα, Dempsey Racing-Proton.

Ο Ντέμπσι παραδέχεται με ένα ειλικρινές χαμόγελο ότι, παρά τις επίμονες προσπάθειές του να αποσυρθεί, εξακολουθεί να είναι πρωτίστως ηθοποιός και όχι πιλότος, επιχειρηματίας ή φιλάνθρωπος.

«Στην πραγματικότητα, πιστεύω πλέον ότι ο καλύτερος ρόλος μου δεν έχει έρθει ακόμα. Αν έχασα ποτέ την επαγγελματική μου φιλοδοξία, τώρα την έχω ανακτήσει εκ νέου» λέει σε πρόσφατη συνέντευξή του στην El Pais. Ποιος ο λόγος, άλλωστε, να αντιστέκεται κανείς στην επιτυχημένη άσκηση ενός από τα πιο λαμπερά και καλύτερα αμειβόμενα επαγγέλματα στον πλανήτη;

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Porsche Design (@porschedesign)

Το ντεμπούτο του στη σκηνή

Για χρόνια, ο Ντέμπσι ένιωθε σαν εισβολέας σε μια ξένη χώρα. Ενώ ήταν ακόμη ανήλικος και όχι και τόσο καλός μαθητής στο λύκειο Buckfield (στην πόλη των μόλις 2.000 ανθρώπων όπου μεγάλωσε), βρέθηκε «τυχαία» να παίζει στο Torch Song Trilogy, το πρωτοποριακό έργο του Harvey Fierstein.

Του προσφέρθηκε ένας ρόλος και δέχτηκε με χαρά, γνωρίζοντας ότι ήταν η ευκαιρία να περάσει τέσσερις μήνες στη Φιλαδέλφεια κάνοντας κάτι «διαφορετικό, συναρπαστικό» και στο οποίο σύντομα διαπίστωσε ότι ήταν πραγματικά καλός.

Το ντεμπούτο του στη σκηνή ακολούθησαν τέσσερις ακόμη ρόλοι και μια πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση στο πλευρό του Donald Sutherland, του Andrew McCarthy και της Mary Stuart Masterson στην ταινία Heaven Help Us.

Μετά ήρθε το Χόλιγουντ

Σε ηλικία 21 ετών, το 1987, βρέθηκε στο Χόλιγουντ πρωταγωνιστώντας στην εφηβική κωμωδία You Can’t Buy Me Love, στον ρόλο ενός χρόνιου αποτυχημένου που είναι πρόθυμος να πληρώσει στην αρχηγό της ομάδας των μαζορετών (Amanda Peterson) χίλια δολάρια για να προσποιηθεί ότι είναι η κοπέλα του.

Ήταν μια επιτυχία, η αρχή ενός γόνιμου ταξιδιού στην οπτικοακουστική βιομηχανία που θα τον οδηγούσε τελικά να συμμετάσχει στα Enchanted, Outbreak, Sweet Home Alabama, στο έπος των Transformers και, τέλος, στο ρόλο του νευροχειρουργού Derek Shepherd σε μια από τις πιο εντυπωσιακές σειρές της σύγχρονης τηλεόρασης, το Grey’s Anatomy.

Ζογκλέρ και σκιέρ

Σε εκείνο το σημείο, τα ενδιαφέροντα της ζωής του νεαρού Ντέμπσι ήταν περισσότερο στον κόσμο των ζογκλερικών («Ήρθα δεύτερος σε έναν διεθνή διαγωνισμό, του οποίου πρωταθλητής ήταν ο Anthony Gatto, ένας από τους καλύτερους ζογκλέρ στην ιστορία», λέει) και των ερασιτεχνικών αγώνων αυτοκινήτου.

Τα είδωλά του δεν ήταν ηθοποιοί όπως ο Μπράντο, ο Χόφμαν ή ο Πατσίνο, «αλλά σκιέρ όπως οι αδελφοί Μάχερ και ο πραγματικός ήρωας των παιδικών μου χρόνων, ο Σουηδός Ίνγκεμαρ Στένμαρκ, πάντα συγκεντρωμένος, πάντα φιλόδοξος. Οι 86 νίκες του μέσα σε 15 χρόνια μου φαίνονται ακόμα ένα από τα πιο εκπληκτικά αθλητικά κατορθώματα που έχω δει ποτέ».

«Μεγάλωσα χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες»

«Δεν ήταν ότι δεν με ενθουσίαζε η υποκριτική αλλά ας πούμε ότι δεν ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με αυτήν όσο με τον ανταγωνιστικό αθλητισμό. Αλλά το να είμαι μέλος ενός θιάσου επαγγελματιών ηθοποιών που θα πήγαινε σε περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία μόλις 17 ετών ήταν μια εξαιρετική εμπειρία.

»Και αυτό που ακολούθησε, σε αυτά τα τέσσερα ή πέντε χρόνια κατά τα οποία σημείωσα ραγδαία πρόοδο και έγινα γνωστός, ήταν ακόμη καλύτερο. Ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Θυμηθείτε ότι ήμουν πολύ κακός μαθητής, με σοβαρά μαθησιακά προβλήματα που οφείλονταν στην οξεία δυσλεξία με την οποία διαγνώστηκα σε ηλικία 12 ετών.

»Μεγάλωσα χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες και πίστευα μάλιστα ότι ήμουν καταδικασμένος να ζήσω μια μέτρια ζωή, επειδή οι περισσότεροι συμμαθητές μου προχωρούσαν πιο γρήγορα από εμένα» θα πει ο ηθοποιός/οδηγός αγώνων στην El Pais.

Ένας παράδοξος σύμμαχος

Αυτές τις μέρες, ο Ντέμπσι μιλάει για τη δυσλεξία, το σιωπηλό φορτίο που κουβαλούσε στα χρόνια της διαμόρφωσής του, ως έναν παράδοξο σύμμαχο: «Με δίδαξε να μην τα παρατάω. Στην πραγματικότητα, της αποδίδω μερικά από τα καλύτερα προσόντα μου, όπως η φιλοδοξία και η ψυχική δύναμη. Κάποια στιγμή στη ζωή μου, αποφάσισα ότι δεν θα άφηνα τις αντιξοότητες να με μειώσουν, και νομίζω ότι από εκεί προέρχεται η επιμονή και η ανταγωνιστική μου φύση».

Η δυσλεξία νικιέται με «πρακτική σκέψη, μάθηση που είναι περισσότερο οπτική παρά βασισμένη στον γραπτό λόγο, και πηγές όπως η μέθοδος Linkword, η οποία αποτέλεσε πραγματική επανάσταση στην εποχή της».

Αφού νικηθεί (ή παρκαριστεί σε μια γωνία, όπου δεν τον ενοχλεί), παραμένει «η περιέργεια και το πνεύμα της βελτίωσης: η δυσλεξία με έκανε να εκλάβω τη ζωή ως μια συνεχή διαδικασία μάθησης. Και ήταν επίσης μια μόνιμη δόση ταπεινοφροσύνης που με έσωσε από τον πειρασμό να πιστεύω ότι είμαι καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον».

Ο πιο ελκυστικός άντρας του πλανήτη

Φυσικά, ένας απρόθυμος σταρ όπως ο Ντέμπσι, ο άνθρωπος που ονειρευόταν να αποσυρθεί νωρίς και που ανησυχεί τόσο πολύ για τη διατήρηση της ψυχικής του υγείας, δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά το γεγονός ότι το 2023 το περιοδικό People τον ονόμασε τον πιο ελκυστικό άνδρα στον πλανήτη:

«Τα παιδιά μου εξακολουθούν να γελούν. Ακόμη και η σύζυγός μου [η makeup artist, Τζιλ Φινκ, με την οποία είναι μαζί εδώ και 25 χρόνια] δεν μπόρεσε να καταπιέσει ένα σαρκαστικό σχόλιο. Δεν νομίζω ότι κανείς λογικός άνθρωπος πιστεύει πραγματικά ότι ο πιο ελκυστικός άνδρας στον κόσμο είναι ένας ηθοποιός του Χόλιγουντ.

»Αυτές οι λίστες, όσο αστείες και αν είναι, δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα. Αλλά ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, επειδή εμφανίστηκα στο εξώφυλλο του People και έκαναν μια μεγάλη συνέντευξη με επίκεντρο τις φιλανθρωπικές μου δραστηριότητες.

»Συγκεκριμένα, στο ίδρυμά μου για την καταπολέμηση του καρκίνου, της ασθένειας που πήρε τη μητέρα μου, το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου. Αν η φήμη έχει ένα θετικό πράγμα, αυτό είναι ότι σου δίνει τη δυνατότητα να μιλήσεις για πράγματα που εσύ επιλέγεις».

*Με στοιχεία από elpais.com 

Από την Έφη Αλεβίζου