Μήπως είστε κι εσείς γονιός «ελικόπτερο»; Είναι αλήθεια ότι κάθε γενιά έχει τις δικές της τάσεις στη γονεϊκότητα. Η γενιά των «baby boomers» ανήκει στην κατηγορία του γονιού που είναι life coach/φίλος/οδηγός. Ένα θεωρητικά υποστηρικτικό στυλ γονέα που γίνεται από αγάπη και για το καλό των παιδιών.
Όμως αυτό το είδος ανατροφής ονομάζεται και «γονεϊκότητα ελικοπτέρου», και αυτό γιατί οι γονείς προσπαθούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από κάθε κίνδυνο και δυσκολία, μην αφήνοντάς τα να ανεξαρτητοποιηθούν και να φροντίσουν τους εαυτούς τους.
Διαβάστε επίσης: 3 απαγορευμένες φράσεις που βλάπτουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών
Τι σημαίνει να είστε γονιός «ελικόπτερο»;
Ένας «γονιός ελικόπτερο» είναι ένας γονιός που εμπλέκεται υπερβολικά στη ζωή του παιδιού του, συχνά προσπαθώντας να διαχειριστεί τις εμπειρίες του για να διασφαλίσει την ασφάλεια, την επιτυχία και την ευτυχία του. Αυτό το στυλ γονεϊκότητας μερικές φορές μπορεί, όπως αναφέρθηκε, να εμποδίσει την ανάπτυξη ικανοτήτων επίλυσης προβλημάτων και ανθεκτικότητας στο παιδί.
Ο όρος δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο του 1969 «Γονείς και Έφηβοι» από τον Δρ. Χάιμ Γκινότ, όπου οι έφηβοι περιέγραφαν τους γονείς τους να πετούν από πάνω τους σαν ελικόπτερα. Με τον καιρό, η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει μια υπερβολικά εμπλεκόμενη, μερικές φορές υπερπροστατευτική προσέγγιση στη γονεϊκότητα, συχνά χαρακτηρισμένη από συνεχή επίβλεψη, παρέμβαση και λήψη αποφάσεων εκ μέρους του παιδιού. 
Ποιες οι συνέπειες της «γονεϊκότητας ελικοπτέρου» για τα παιδιά;
Ναι μεν η «γονεϊκότητα ελικοπτέρου» μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να αισθάνονται ότι τα υποστηρίζουμε, μελέτες δείχνουν όμως ότι μπορεί επίσης να οδηγήσει και:
- σε αυξημένο άγχος
- δυσκολία στην αντιμετώπιση της αποτυχίας
- και έλλειψη αυτοπεποίθησης στη λήψη αποφάσεων καθώς μεγαλώνουν
Γιατί η «γονεϊκότητα ελικοπτέρου» μας βγαίνει φυσικά και γιατί είναι τόσο δύσκολο να την αποφύγουμε;
Η αλήθεια είναι ότι στην επιθυμία μας να είμαστε «καλοί γονείς», είναι πολύ εύκολο να νιώσουμε ότι πρέπει να εμπλακούμε σε κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού μας.
Αυτό δεν προέρχεται από την επιθυμία για έλεγχο αλλά από αγάπη, φόβο και το φυσικό ένστικτο προστασίας. Πολλοί από εμάς πετούμε πάνω από τα παιδιά μας επειδή θέλουμε να τα κρατήσουμε ασφαλή, να τα βοηθήσουμε να επιτύχουν, ή να τους προσφέρουμε ό,τι μπορεί να έλειψε σε εμάς όταν μεγαλώναμε.
Αλλά ακόμη και όταν ξέρουμε ότι η υπερβολική εμπλοκή μπορεί να τα κρατήσει πίσω, το να απομακρυνθούμε είναι πιο εύκολο να το πούμε παρά να το κάνουμε.
Ο φόβος είναι ένας κύριος παράγοντας της «γονεϊκότητας ελικοπτέρου. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι κίνδυνοι, τόσο πραγματικοί όσο και αντιληπτοί, φαίνονται να είναι καταπιεστικοί. Από ανησυχίες για την ασφάλεια έως τις ακαδημαϊκές πιέσεις, είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι αν δεν παρεμβαίνουμε, τα παιδιά μας θα αποτύχουν, θα ταλαιπωρηθούν ή θα πληγωθούν.
Πώς να επιτύχετε την ισορροπία μεταξύ «γονεϊκότητας ελικοπτέρου» και ανεξαρτησίας;
- Διδάσκουμε αντί να κάνουμε: Δείχνουμε στα παιδιά πώς να δένουν τα παπούτσια τους, να λύνουν προβλήματα και να παίρνουν αποφάσεις αντί να τα αναλαμβάνουμε εμείς.
- Επιτρέπουμε τα ασφαλή ρίσκα: Το να σκαρφαλώνουν πιο ψηλά ή να διαχειρίζονται μικρές συγκρούσεις τα βοηθά να αναπτύξουν αυτοπεποίθηση.
- Σκεφτόμαστε για μια στιγμή πριν παρέμβουμε: Ρωτάμε τον εαυτό μας, «Χρειάζονται πραγματικά τη βοήθειά μου ή μπορούν να το καταφέρουν μόνα τους;»
- Εμπιστευόμαστε τις ικανότητές τους: Το να τους δίνουμε ευθύνες, όπως το να ετοιμάσουν την τσάντα τους, ενισχύει την ανεξαρτησία.
- Ενθαρρύνουμε την επίλυση προβλημάτων: Αντί να διορθώνουμε τα πάντα, καθοδηγούμε τα παιδιά ώστε να βρουν τις δικές τους λύσεις.
